Op het verlanglijstje van mijn vrouw stond een merkwaardige wens. Ze vroeg "Lancaster" met tussen haakjes "parfum" erachter vermeld.
Met mijn kennis van de laatste wereldoorlog moest ik bij het lezen van deze wens allereerst denken aan de Lancaster bommenwerper. Ik kon deze machine echter moeilijk in verband brengen met het woordje "parfum". Ik zette snel die gedachte uit mijn hoofd en kwam tot de conclusie dat de wens een parfum moest zijn van het merk Lancaster. Ik bleef het in de geur van de legendarische bommenwerper een gekke merknaam vinden.
Vol goede moed het reukwerk snel te verwerven stapte ik op het plein in Venlo waar o.a. horloges verhandeld worden een winkel binnen waarvan ik dacht dat ik er zoals dat bij het consumeren heet "zou moeten kunnen slagen".
De eerste poging mislukte met de opmerking: "det merk voeren we neet, dan mot geer in de stad zien!". Ik dacht dat ik in de stad was en verliet het ruikende pand om mij in de massa Duitse parfum op te lossen.
Mijn tweede poging was in Boxtel op de koopzondag voor Sinterklaas.
#
In de winkel werd ik gretig aangesproken alsof ik veel te verteren had.
Ik vroeg weer naar mijn gewenste Lancaster-parfum. De mooie dame liet me terloops nadrukkelijk weten dat ik geen verstand had van haar business. Het was een Frans product dat Lan-cas-tair heette. Lancastair had ze wel, maar geen echte parfum. Ze stelde nog voor om wat flesjes te ruiken, maar daar begon ik liever niet aan. Ik had niet veel vertrouwen in mijn geurherkenning.
Ik vertelde mijn vrouw van mijn tegenslagen en werd zoals wel vaker in deze zaken als zeer onnozel gekenmerkt. Ik kwam er achter dat ze geen klein duur flesje met geconcentreerde parfum bedoelde, maar een spuitflesje met een verdunning en met een redelijke prijs-hoeveelheid-verhouding.
Voor mijn derde poging stapte ik een paar dagen later V&D in "de stad" Venlo binnen en vroeg weer vol goede moed of het warenhuis ook Lan-cas-tair-parfum in zijn assortiment voerde. Nee dus, alweer mis. Ik werd heel aardig, zonder mij over te halen een ander merk te kopen, doorverwezen naar een winkel even verderop in de straat waar ik mijn missie zeker tot een goed einde kon brengen.
#
Wat een mooie winkel was dat zeg! Minstens twee maal twintig meter wandrekken met alleen maar flesjes, keurig gerangschikt naar kleur en naar geur.
Ik stapte snel naar een dame van mijn generatie waarbij ik mij het meest op mijn gemak zou voelen. Ze kon mij jammer genoeg niet helpen, ze pakte enkel mooi in. Ze verwees mij naar een jonger schepsel die geurde alsof ze afgaf. Ik heb haar dus ook niet aangeraakt. Na haar tegenvraag of het een helder- of een groenig Lancastair-vloeistofje moest wezen, koos ik op goed geluk het heldere geurtje.
Ik bofte want ze had een bijzondere aanbieding! Een flesje en een zalfje met dezelfde familiegeur voor maar zestig gulden! Ik schrok even maar liet het niet merken en vroeg naar de prijs van enkel het flesje. De verkoopster haalde geurend het zalfje uit de verpakking, verborg het in haar hand en vermeldde stralend alsof zij deze logica zelf had uitgevonden dat het zestig gulden bleef kosten. Ik bood haar aan het zalfje voor 10 gulden over te nemen maar daar gaf ze niet op af, ook niet voor vijf gulden.
#
Het bleef dus bij de volledige aanbieding. Ze liep naar de kassa. Zelfs met mijn ogen dicht had ik haar goed kunnen volgen. Tijdens het afrekenen vroeg ze of ik interesse had in een geurtje voor mijzelf. Beledigd vroeg ik of ik dat nodig had en ze begreep mijn verontwaardiging niet.
Ter afsluiting van onze kennismaking gaf ze zwijgend mijn aankoop aan de mevrouw die alleen mooi mocht inpakken. Deze aardige dame geurde niet opvallend. Ze gaf ook niet af, ik had haar graag een aai over haar wang gegeven. Met een glimlach begon en eindigde ze haar karweitje.
Ik verliet tevreden de zaak met een onmannelijk klein plastic tasje dat ik angstvallig zo laag mogelijk langs mijn lichaam liet bungelen.
